EEG biofeedback wzrokowy

Metody BIOFEEDBACKU (zarówno, EEG, GSR, HRV, RSA) zasadzają się na tych samych fundamentach metodologicznych – a mianowicie na idei BIOLOGICZNEGO SPRZĘŻENIA ZWROTNEGO, które zakłada zdolność organizmu do wyczuwalności nagradzanych zachowań.
Idea BIOFEEDBACKU opiera się na teorii warunkowania instrumentalnego Skinnera oraz koncepcjach Konorskiego i Hebba odwołujących się do zjawisk tworzenia neuronalnych struktur funkcjonalnych.
Biofeedback to metoda pozwalająca uzyskać świadomą kontrolę nad funkcjami fizjologicznymi przebiegających normalnie poza udziałem naszej świadomości (pod kontrolą autonomicznego układu nerwowego).

Metoda powstała w Stanach Zjednoczonych w latach 50-tych.
Początkowo był to projekt ściśle tajny – wykorzystywany przez Armię i NASA. Dopiero w latach 70-ych odtajniono większość badań i wniosków naukowych.
Warto dodać, iż także w Rosji (ZSRR), prowadzono zaawansowane badania nad BIOFEEDBACKIEM. Rosja nigdy nie przodowała w technologicznym aspekcie konstruowania zaawansowanych urządzeń do BIOFEEDBACKU, jednak w zakresie odkryć naukowych, terapii oraz METODYKI była światowym prekursorem. Oczywiście – podobnie jak w USA - projekty te były utajnione.

Należy podkreślić, iż to właśnie w Rosji powstała koncepcja wykorzystania BIOFEEDBACKU do leczenia zaburzeń okulistycznych.
Warto zaznaczyć, iż w Polsce (Ośrodek FUNDACJI „PROMYK SŁOŃCA” we Wrocławiu) metoda ta jest popularyzowana przez Panią IRENĘ MARTYNOWĄ, Neuroterapeutę z „Rosyjskiej Szkoły”, której dorobek jest imponujący. Podobnie z resztą jak jakość prowadzonych szkoleń !

BIOFEEDBACK to dziedzina naukowa, która rozwinęła się na bazie dorobku wielu dyscyplin naukowych takich jak: psychofizjologia, terapia behawioralna i medycyna behawioralna, inżynieria biomedyczna, cybernetyka, psychologia stosowana.
Istotą uczenia się pozostaje warunkowanie (nagradzanie) określonych zachowań, w tym wypadku związanych z kontrolowaniem funkcji fizjologicznych, które dzięki systemowi komputerowemu są wizualizowane bądź to w postaci wykresu, bądź gry komputerowej.
Proces uczenia się jest początkowo doświadczeniem wewnętrznym i porównywalny jest do nabywania zdolności motorycznych (Abarbanel, 1995).
Pacjent nauczy się stopniowo rozpoznawania, wprowadzania i utrzymywania pożądanego
stanu. Następnie proces ulega automatyzacji. Aby terapia była skuteczna, koniecznych jest
kilkadziesiąt sesji. Na temat częstotliwości sesji dostępne informacje naukowe nie są jednoznaczne. Np. Rima Laibow (1999) podaje, iż trening musi być prowadzony przynajmniej trzy razy w ciągu tygodnia.
W praktyce uważa się, iż jedna sesja w tygodniu jest niezbędnym minimum do utrzymania odpowiedniej jakości terapii.
Pomiędzy treningami ważne znaczenie odgrywa sen, ponieważ w trakcie głębokiego snu, aktywność hipokampu wykazuje takie same wzorce częstotliwości (Wilson i McNaughton, 1994, w Abarbanel, 1999) i zakłada się, że w taki sposób informacje przepisywane są do kory mózgowej.